Badis blosyrus
Badis blosyrus wymaga zbiornika o pojemności minimum 60 litrów dla jednaj pary ryb. Podłoże z piasku lub drobnego żwirki. Rybom należy zapewnić kryjówki z kamieni i korzeni, grot skalnych lub odwróconych połówek łupin orzecha kokosowego. W zbiorniku powinna być delikatna filtracja nie powodująca zbyt dużego ruchu wody. Dodatkowe dekoracje z gałązek drzew i liści. Zalecane rośliny do mikrosoria i anubiasy. Taki wystrój zbiornika będzie przypominał naturalne środowisko ryb.
Podobnie jak większość badidów, gatunek ten jest słabo udokumentowany i nie znalazł jeszcze znaczącej popularności w akwarystyce. Na pierwszy rzut oka można go łatwo pomylić z B. assamensis, ponieważ wzór ciała obu jest prawie identyczny, ale można je odróżnić nieco mniejszym rozmiarem dorosłych, wyraźnie wydłużonym, lepiej rozwiniętym profilem żuchwy i kilkoma innymi, głównie wewnętrznymi, cechami merystycznymi. Przed 2002 rokiem rodzina Badidae obejmowała tylko pięć gatunków, z których tylko B. badis i, w mniejszym stopniu, Badis dario (w niektórych źródłach określane jako B. bengalensis) były popularne w akwarystyce. Obecnie Dario składa się tylko z trzech członków, które są najłatwiejsze do odróżnienia od Badis po ich niewielkich rozmiarach (zwykle mniej niż 1 ″ / 2,5 cm), przeważnie czerwonym ubarwieniu, wydłużonych pierwszych kilku promieniach grzbietowych / płetwach piersiowych u samców, o prostych krawędziach (vs. zaokrąglona) płetwa ogonowa, brak widocznej linii bocznej i mniej zaangażowane zachowanie rodzicielskie.
Niektóre z nich nie zawsze są łatwe do zidentyfikowania. Na przykład B. badis, B. chittagongis, B. ferrarisi, B. kanabos, B. khwae, B. ruber, B. siamensis i B. tuivaiei posiadają ciemną plamkę szczelinową tuż nad podstawą płetwy piersiowej. Jednak B. khwae, B. ruber i B. siamensis mają dodatkową plamę na szypułce ogonowej, a B. badis można odróżnić od B. kanabos, po serii ciemnych znaków na płetwie grzbietowej i / lub na jej końcu. B. badis, B. chittagongis, B. dibruensis, B. tuivaiei i B. ferrarisi różnią się tylko niektórymi cechami morfologicznymi, chociaż ta ostatnia ma bardzo charakterystyczny wzór, przedstawiając szereg czarnych pionowych pasków wzdłuż środka boków.
POCHODZENIE:
Został znaleziony w pobliskim Parku Narodowym Buxa (często pisanym jako “ Buxar ”) w stanie Bengal Zachodni, z rzeki Raida k, dopływu Brahmaputry wznoszącej się w Bhutanie, oraz ze strumieni zachodnich wzgórz Garo w stanie Meghalaya , na południe od głównego kanału Brahmaputra
WIELKOŚĆ:
6,5-7 cm
ZACHOWANIE:
Badis blosyru jest spokojny i dość “nieśmiały. Gatunek można trzymać z innymi, małymi rybami. wielkość ich jednak trzeba dobrać tak, by badis nie potraktował współtowarzyszy jako pokarm. Nie powinno się go również trzymać z krewetkami, które zostaną zjedzone. Najlepiej dobrać do obsady akwarium inne, spokojne ryby podobnej wielkości. Odpowiedni towarzysze z biotopu (Bengalii Zachodniej) to : Pethia gelius, Parambassis ranga, Colisa lalia i C. chuna. Nie jest to ryba stadna, a rywalizujące ze sobą samce mogą być wobec siebie bardzo agresywne, zwłaszcza w mniejszych akwariach. W takich przypadkach należy kupić tylko jedną parę lub jednego samca i kilka samic, ale w bardziej przestronnym otoczeniu grupa może współistnieć, pod warunkiem, że każdy samiec ma wystarczająco dużo miejsca na ustalenie terytorium w akwarium.
DYMORFIZM:
Samice są mniejsze, mają bardziej matowe wzory i zauważalnie krótszy, bardziej zaokrąglony profil ciała niż samce. Samce w miarę dojrzewania rozwijają również nieco wydłużone płetwy.
TEMPERATURA:
15-25°C. Gatunek ten podlega sezonowym wahaniom temperatury w przyrodzie. W dobrze ocieplonych mieszkaniach/domach można go utrzymywać przez cały rok bez sztucznego ogrzewania.
WODA:
pH 6.0-7.5
POKARM:
Typowy drapieżnik żywiący się larwami owadów, drobnymi skorupiakami, skąposzczetami. Dość trudno przyzwyczaić go do pobierania pokarmów sztucznych, jednak jest to możliwe.
ROZMNAŻANIE:
Członkowie tego rodzaju to tarlaki jaskiniowe. Do rozmnażania można użyć pojedynczej pary lub grupy dorosłych ryb. W przypadku tarła grupowego należy każdemu z samców zapewnić swoją jaskinię w zbiorniku. Kiedy ryby osiągną stan rozrodczy, rywalizujące samce staną się coraz bardziej waleczne i zaczną zalecać się do samic wkraczającym na ich wybrane terytorium. Podczas tego procesu wykazują one wspaniałe zmiany we wzornictwie, przy czym kolor ciała intensyfikuje się. Samiec podczas tarła dosłownie próbuje wciągnąć samicę do jaskini, gdzie składane zostaje zwykle 30-100 jaj. Po tarle samica jest wyganiana, a samiec bierze wyłączną odpowiedzialność za jaja i narybek, broniąc terytorium przed intruzami i wachlując potomstwo płetwami. Można na tym etapie usunąć inne dorosłe ryby, chociaż nie jest to jeszcze absolutnie konieczne. Jaja wylęgają się zwykle w ciągu 2-3 dni, ale narybek pływa swobodnie dopiero w wieku 6-8 dni i może nie opuszczać okolicy jaskini przez kolejny tydzień lub dłużej. Od tego czasu dorosłe ryby mogą zacząć traktować młode jako pożywienie i najlepiej jest je przenosić do oddzielnego zbiornika. Młode ryby przez pierwsze kilka dni siedzą w pozycji siedzącej, co oznacza, że mikroorganizmy są idealnym początkowym pożywieniem, ale gdy zaczną wyraźnie pływać w słupie wody, do diety można wprowadzić naupliony artemii.
