Skrzeczek pręgowany – Trichopis vittata

Akwarium powinno mieć minimum 50 litrów pojemności. Zbiornik dla Trichopis vittata gęsto obsadzamy roślinnością. Zostawiamy jednak też miejsce do pływania. Skrzeczek ten mimo niewielkich rozmiarów nie jest płochliwy. Lubi jasne oświetlenie i czystą wodę. Dekoracje z kamieni, lignitów i korzeni. Gatunek ten najlepiej radzi sobie w dobrze obsadzonym, zacienionym akwarium z dużą ilością okrywy w postaci wysokich roślin łodygowych. Ponieważ naturalnie zamieszkuje on powolne środowiska, należy unikać silnego ruchu wody, stosując filtr powodujący delikatny ruch wody. Akwarium powinno być dobrze przykryte i nie wypełnione wodą do końca, ponieważ wymaga sporadycznego dostępu do warstwy wilgotnego powietrza.

Według Rainbotha (1996) rodzaj Trichopsis można zdiagnozować w następujący sposób: początek w płetwie grzbietowej znacznie za nasadą płetwy piersiowej; płetwa brzuszna z pojedynczym promieniem kolczystym z nitkowatym przedłużeniem i 4 promieniami rozgałęzionymi; 2-4 kolczaste promienie płetw grzbietowych; 4-8 kolczastych promieni płetw odbytu; brak linii bocznej. Za najbliższych krewnych uważa się rodzaje Betta i Pseudosphromenus. Podobnie jak inne z podrzędu Anabantoidei, gatunek ten posiada dodatkowy organ oddechowy zwany labiryntem, który pozwala rybom do pewnego stopnia oddychać powietrzem atmosferycznym. Składa się z par narządów nadczaszkowych utworzonych przez rozszerzenie części nadczaszkowej (górnej) pierwszego łuku skrzelowego i umieszczonych w komorze powyżej skrzeli, zawiera wiele silnie unaczynionych, pofałdowanych płatów skóry, które pełnią funkcję dużej powierzchni oddechowej. Jego struktura różni się pod względem złożoności między gatunkami, wydaje się być bardziej rozwinięta w tych zamieszkujących surowe środowiska.

POCHODZENIE:
Obecnie przyjmuje się, że występuje w większości Indochin, w tym w dolnym dorzeczu rzeki Mekong w Laosie, Kambodży, Wietnamie, w całej południowej Tajlandii, w dolnym dorzeczu Saluin w Birmie, na Półwyspie Malajskim i Singapurze. Zapisy z Wielkich Wysp Sundajskich Borneo, Sumatry i Jawy mogą odnosić się do odrębnego gatunku i wymagać zbadania. Występuje we wszystkich typach siedlisk stojących lub wolno poruszających się, głównie nizinnych, w tym lasach bagiennych, torfowiskach, równinach zalewowych, dopływach rzek, kanałach irygacyjnych, polach ryżowych i przydrożnych rowach. Wykazuje wyraźne preferencje dla środowisk powolnych lub spokojnych z gęstymi wzrostami roślinności wodnej lub nadbrzeżnej.

WIELKOŚĆ:
6-7 cm

DYMORFIZM:
Samce są większe niż samice i mają rozszerzone promienie w płetwach brzusznych, grzbietowych, odbytowych i ogonowych.

ZACHOWANIE:
Żywa, łagodna, bardzo delikatna ryba. Najlepiej utrzymywać go w parze lub w małej grupie, pojedynczo lub z bardzo spokojnymi gatunkami podobnej wielkości.

TEMPERATURA:
22-28°C

POKARM:
Żywy i suchy. Ryby trzymane w niewoli zwykle przyjmują suszone produkty, gdy zostaną uznane za jadalne, ale należy im podawać dużo małych żywych lub mrożonych pokarmów, takich jak rozwielitka, artemia lub larwy ochotkowatych (ochotkowate), aby zapewnić optymalny kolor i kondycję ryb.

ROZMNAŻANIE:
Akwarium powinno mieć możliwie jak najściślejszą pokrywę (niektórzy hodowcy stosują folię spożywczą / folię), ponieważ narybek potrzebuje dostępu do warstwy ciepłego, wilgotnego powietrza, bez którego rozwój narządu labiryntu może być utrudniony. Pary nie trzeba rozdzielać przed tarłem. Samiec ma tendencję do budowania gniazda w tratwie roślinności powierzchniowej. Gdy gniazdo jest gotowe, samiec pokazuje potencjalnym partnerom swoje wydłużone płetwy grzbietowe, odbytowe i ogonowe, a jeśli jest otwarta, samica zbliża się w pozycji pionowej, głową do góry, emitując serię “ mruczących ” dźwięków (patrz “ Uwagi ‘). Tarło odbywa się zwykle pod gniazdem w typowym uścisku, typowym dla guramiowatych, z samcem owiniętym wokół samicy. W punkcie kulminacyjnym mlecz i kilka jaj zostaje uwolnionych w klastrze lub „paczce”, którą samiec zbiera i transportuje do gniazda. Proces jest następnie powtarzany, aż samica złoży ostatnie jaja, przy czym typowo składa ich do 200 ziaren. Dorosłe osobniki po tarle można pozostawić w zbiorniku. Samica jest normalnie tolerowana przez samca i może nawet odgrywać aktywną rolę w obronie obszaru wokół gniazda przed intruzami. Jaja wylęgają się zwykle w ciągu 48 godzin, a narybek pozostaje w gnieździe przez dodatkowe 3-4 dni, aż do całkowitego wchłonięcia woreczka żółtkowego. Kiedy narybek zacznie swobodnie pływać, samiec traci nim zainteresowanie, a dorosłe osobniki lub narybek można usunąć. Młode należy karmić pierwotniakami przez pierwsze kilka dni, po czym można przeechodzić na większe pokarmy jak nicienie mikro i wylęg artemi. Podmiany wody powinny być raczej niewielkie i regularne niż duże i sporadyczne.

SYNONIMY:
Ctenops vittatus
Osphromenus vittatus
Trichopsis vittatus