Betta antoni

Nazwa tego gatunku została utworzona od nazwiska Irwana Anton’a, który znacznie przyczynił się do badań prowadzonych nad Betta antoni.
Dla pary ryb wystarczy akwarium o pojemności 30l. Jednak w większym zbiorniku gatunek ten ciekawiej prezentuje swoje zachowania oraz lepiej się czuje. Aby odwzorować naturalne środowisko ryb stosujemy piaszczyste podłoże, do którego można dodać torf kwaśny, jednak nie jest to konieczne. Wodę można wzbogacić szyszkami olchy, które zabarwią ją na herbaciany kolor (1 szyszka na 15l), liśćmi dębu oraz katepangu. Akwarium dekorujemy korzeniami, które będą stanowić dla nich znakomite kryjówki. Nie wolno zapomnieć o roślinności pływającej np. Pistii rozetkowej, która znacznie przysłoni sztuczne oświetlenie, a jej korzenie będą stanowić dodatkowe schronienie.

POCHODZENIE:
Ryby te pochodzą z Borneo. Można je spotkać w dorzeczu indonezyjskiej prowincji Kalimantan – Barat. Zamieszkują rzekę Kapuas.

WIELKOŚĆ:
Do 5 cm

DYMORFIZM:
Różnice między samcem, a samicą są bardzo widoczne. Samiec jest znacznie większy i posiada piękne, opalizujące łuski wzdłuż całego ciała.  Jego głowa jest także większa, niż głowa samicy oraz inaczej zbudowana, ponieważ Betta antoni należy do rodzaju gębaczy.

ZACHOWANIE:
Dla tego gatunku ryb zaleca się oddzielny zbiornik. Nie należy ich trzymać z innymi rybami w akwarium towarzyskim, ponieważ łatwo mogłyby ulec zastraszeniu przez inne, zwłaszcza większe ryby. Betta antoni są bardzo płochliwe. W okresie tarła samice mogą wykazywać nieznaczną agresję.

TEMPERATURA:
 24-27°C

WODA:
W naturze woda, w której występują te ryby jest bardzo miękka (od 0 do 5°dGH), pH 5,7 – 6,3. Wskazane jest jej regularne podmienianie, gdyż ryby należą do bardzo wrażliwych.

POKARM:
Ryby najchętniej przyjmują pokarmy żywe np. larwy owadów takie jak artemia, czy dafnia. Lepiej unikać larw ciężkostrawnych. Można przyzwyczajając do podawania pokarmów mrożonych. Próby podawania pokarmów suchych często okazują się bezskuteczne.

ROZMNAŻANIE:
Ryby te należą do gębaczy. W okresie tarła to samica jest bardziej aktywna i przejmuje inicjatywę.  Samiec silnymi uściskami wyciska z samicy ikrę, którą inkubuje w pysku. Okres inkubacji trwa od 12 do 17 dni. Po tym okresie samiec uwalnia z pyska w pełni dojrzały narybek, którego jest w stanie pomieścić nawet do 60 sztuk. Początkowo narybek żywi się pierwotniakami występującymi na roślinach  – ten pokarm w zupełności mu wystarczy. Po upływie trzech dni można już zacząć podawać larwy owadów np. solowca.  Najlepiej z własnej hodowli.