Betta dimidiata

Łacińskie słowo dimidiata  oznacza „połowę”. Nazwa tej ryby, zwraca zatem uwagę na jej niewielki rozmiar. Dla pary wystarczy zbiornik o minimalnej pojemności 45l. Dla haremu, należy przygotować akwarium 54l. Aby odwzorować naturalne warunki tych ryb stosujemy piaszczyste podłoże z domieszką torfu kwaśnego. Wodę można również przez ten torf filtrować. Dno powinno być usłane liśćmi dębu lub katepangu. Zbiornik musi obfitować w liczne kryjówki przed dominującymi osobnikami. Rolę tę znakomicie spełnią korzenie (najlepiej dębowe), czy łupiny orzecha kokosowego. Takie kryjówki są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania akwarium. Gdy ich zabraknie, może dojść do poważnych uszkodzeń ciała. Wodę należy wzbogacić w związki humusowe, które wytwarzane są między innymi przesz szyszki olchy (1 szyszka na 15l wody).
W aranżacji akwarium nie wolno pominąć roślinności pływającej, która przysłoni zbyt silne światło i stworzy dodatkowe poczucie bezpieczeństwa (Pistia, Salvinia).

POCHODZENIE:
Występuje w indonezyjskiej części Borneo. Można go spotkać w dorzeczu Kapuas, w miejscowości Kalimantan barat.

WIELKOŚĆ:
Do 4 cm

DYMORFIZM:
Różnice między samcem, a samicą są dość widoczne. Przede wszystkim samce są większe i mają inny kształt głowy, która jest u nich szersza (przystosowana do inkubowania ikry). Różni się także ubarwienie tych ryb. Samica jest bledsza, ubarwienie ma  szaro – brązowe. Samiec zaś posiada piękne, opalizujące łuski w szmaragdowym odcieniu. Płetwy samca są dłuższe, szpiczasto zakończone.

ZACHOWANIE:
Jak większość gębaczy gatunek ten jest spokojniejszy niż Betta budujące pieniste gniazda. Nie zaleca się trzymania tych ryb w akwarium towarzyskim, ponieważ większe osobniki z powodzeniem mogą je zastraszyć i powodować u nich niepotrzebny stres. Najciekawsze zachowania prezentują w parach, lub haremach. Gdy chcemy stworzyć harem, na jednego samca powinny przypadać dwie, lub trzy samice. Należy jednak pamiętać, że zbiornik musi być wtedy odpowiednio większy (minimum 54l).

TEMPERATURA:
25-27°C

WODA:
Decydując się na te ryby, powinniśmy zapewnić im miękką wodę (do 5°dGH) oraz pH w granicach 5,0. Wodę należy wzbogacić w niezbędne związki humusowe oraz kwasowość, którą można uzyskać za pomocą filtracji przez torf kwaśny. Należy dbać o regularne podmiany, gdyż ryby źle reagują na złą jakość wody.

POKARM:
Najlepszym pokarmem jest pokarm żywy np. wodzień, czy muszki owocówki. Można jednak podawać artemię, lub dafnię. Warto pamiętać, iż często podawana ochotka ma bardzo zły wpływ na narządy wewnętrzne ryb (otłuszcza je), a także powoduje nadmierną agresję. Próby przyzwyczajania do pokarmów suchych, mogą okazać się bezskuteczne.

ROZMNAŻANIE:
Dobraną parę należy umieścić w akwarium tarliskowym i podnieść temperaturę o 2, 3 stopnie. Ryby te są gębaczami, zatem nie budują pienistego gniazda. Inicjatywę podczas tarła przejmuje samica, która zachęca samca do wyciśnięcia ikry. Samiec robi to za pomocą silnych uścisków, owijając się wokół ciała samicy. Proces ten może trwać dość długo, jednakże często staje się źródłem niezwykłych obserwacji. Po wyciśnięciu ikry, samic inkubuje ją w pysku przez około 17 dni. Po tym okresie narybek, który zostaje wypuszczony jest na tyle samodzielny i  uformowany, że może samodzielnie przyjmować pokarm. Młode osobniki należy karmić solowcem (najlepiej z własnej hodowli).