Betta edithae

Nazwa Betta edithae wywodzi się od imienia Edith Korthaus – kobiety, która uczestniczyła w odkryciu tych ryb, a także prowadziła szereg badań w dziedzinie akwarystyki.
Dla pary ryb wystarczy zbiornik o pojemności 54l. Aby odwzorować ich naturalne środowisko, stosujemy piaszczyste podłoże z domieszką torfu, przez który można też filtrować wodę.  Dno powinno być usłane liśćmi dębu, lub katepangu w celu wytworzenia się związków humusowych. Rolę tę spełnią również szyszki olchy (1 szyszka na 15l). Akwarium musi zawierać liczne kryjówki z korzeni, czy łupin orzecha kokosowego. Dobrze sprawdzi się również w tej funkcji roślinność szerokolistna. Nie wolno zapomnieć o zastosowaniu roślin pływających np. Pistii rozetkowej, czy Salvinii, gdyż przysłaniają one sztuczne, zbyt jaskrawe światło, a także stanowią dodatkowe źródło schronienia.

POCHODZENIE:
Gatunek ten występuje na Wielkich Wyspach Sundajskich, na które składają się między innymi Sumatra, Jawa, Borneo i Celebes. Wyspy należą do Indonezji, Malezji oraz Brunei.

WIELKOŚĆ:
Do 6 cm

DYMORFIZM:
Ubarwienie ryb jest różnorodne. Zdarzają się okazy o bardzo zbliżonej tonacji kolorystycznej (szaro – brązowej) ale można też spotkać odmienne barwy np. żółtą.
Różnice między samcem, a samicą są znaczne. Przede wszystkim samiec jest większy, ma szerszy kształt głowy (ze względu na inkubowanie ikry) oraz bardziej wyraziste płetwy. Samica jest bledsza i nie posiada opalizujących łusek.

ZACHOWANIE:
Jako gębacz jest spokojniejszy niż Betta, budujące pieniste gniazda.  Nie należy trzymać tego gatunku w akwarium towarzyskim. Większe ryby z powodzeniem mogą go zastraszyć i spowodować u ryb niewskazany stres.  Najlepiej czuje się w parach lub w haremie. Ten ostatni powinien się składać z samca i dwóch, trzech samic. Należy pamiętać, iż dla większej grupy trzeba przygotować zbiornik o większych rozmiarach  (harem- minimum 70l). Wtedy ryby lepiej zaprezentują swoje zachowania oraz usposobienie.

TEMPERATURA:
25-27°C

WODA:
Przede wszystkim bardzo miękka (do 5°dGH). ph powinno oscylować wokół 5,0 – 6,0. Jeśli chcemy odwzorować biotop czarnych wód  (ten gatunek pojawia się na takich obszarach), filtrujemy wodę przez torf i wzbogacamy ją związkami humusowymi. Należy dbać o regularne podmiany, gdyż ryby są wrażliwe na złą jakość wody.

POKARM:
Najlepszym pokarmem będzie pokarm żywy. Można w tym przypadku podawać larwy owadów (np. komara) czy muszki owocówki. Z pokarmów mrożonych należy wybierać przede wszystkim artemię lub dafnię. Warto pamiętać o negatywnym wpływie często podawanej ochotki – otłuszcza narządy wewnętrzne i powoduje agresję. Próby przyzwyczajania do pokarmów suchych, mogą okazać się bezskuteczne.

ROZMNAŻANIE:
Dla dobranej pary ryb należy przygotować akwarium tarliskowe i podnieść temperaturę o 2, 3 stopnie. Gatunek ten, jak zostało wspomniane powyżej, należy do gębaczy. Nie buduje więc pienistego gniazda. Inicjatywę w okresie tarła przejmuje samica, która zachęca samca do wyciśnięcia ikry. Dzieje się to za pomocą silnych uścisków (samiec obejmuje samicę). Proces ten może być długotrwały, jednakże zazwyczaj staje się źródłem niezwykłych obserwacji. Po wyciśnięciu ikry, inkubowana jest ona w pysku samca przez około 15 dni. Gdy czas ten upłynie, na wolność zostaje wypuszczony w pełni uformowany narybek, który może już samodzielnie przyjmować pokarm. Młode ryby należy karmić solowcem, najlepiej z własnej hodowli.