Betta gladiator

Dla tych sporych ryb, należy przygotować odpowiednio duże akwarium. Jeśli decydujemy się na parę, powinniśmy zapewnić im zbiornik o minimalnej pojemności 112l. Dla haremu większy.
Aby odwzorować naturalne środowisko tego gatunku, stosujemy piaszczyste podłoże z domieszką torfu kwaśnego. Woda (filtrowana przez torf kwaśny) powinna być wzbogacona związkami humusowymi. Można to uzyskać stosując np. wywar z szyszek olchy, lub wrzucając je luzem (1 szyszka na 15l).  Dno powinno być usłane liśćmi dębu, buku, czy katepangu – wytworzą one dodatkowe garbniki. Zbiornik musi obfitować w mnóstwo kryjówek np. z korzeni. Wskazana bujna roślinność. W aranżacji akwarium nie wolno zapomnieć o zastosowaniu roślinności pływającej (Pistia rozetkowa, Salvinia). Rośliny te przysłonią sztuczne, zbyt jaskrawe światło, a ich korzenie stworzą dodatkowe poczucie bezpieczeństwa.

POCHODZENIE:
Można go spotkać jedynie w dorzeczu rzeki Maliau (Malezja, Borneo). Jest zatem gatunkiem endemicznym.

WIELKOŚĆ:
do 9 cm

DYMORFIZM:
Samce zwykle większe od samic. Różnice występują w kształcie głowy – samiec ma głowę szerszą, przystosowaną do inkubowania ikry. Gatunek ten różni się także ubarwieniem. Samica ma szarawy, bledszy odcień, samiec zaś bardziej intensywny. Zdarzają się okazy pomarańczowe z połyskującymi łuskami.

ZACHOWANIE:
Decydując się na ten gatunek trzeba mieć świadomość, iż są to ryby duże i bardzo agresywne. Nie należy łączyć dwóch samców w jednym akwarium (bez względu na wielkość zbiornika), gdyż (jak wskazuje ich nazwa), bezustannie będą ze sobą walczyć. Zdarza się, że jeden osobnik może zabić drugiego. Agresja pojawia się także w obrębie pary, lub haremu. Najrozsądniejsza wydaje się hodowla tych ryb w pojedynkę.

TEMPERATURA:
25-28°C

WODA:
Powinna być bardzo miękka (do 5°dGH) i filtrowana przez kwaśny torf. pH dość niskie – w naturalnym środowisku wynosi od 4,0 do 4,5.  Wodę należy wzbogacić w niezbędne związki humusowe. Trzeba stosować regularne podmiany.

POKARM:
Są to drapieżcy, zatem należy im zapewnić żywy pokarm. W naturze żywią się między innymi owadami, polującymi na tafli wody. Dobrze sprawdzą się tu muszki owocówki, czy nawet fragmenty muchy domowej. Z pokarmów mrożonych warto wybierać artemię, lub dafnię. Można pokusić się o podawanie drobnych kawałków dżdżownic, jednakże należy to robić sporadycznie.

ROZMNAŻANIE:
Nie jest łatwo o rozmnożenie tego gatunku. Przede wszystkim trudno o dobraną parę, ze względu na wspominaną powyżej agresję. Gdy jednak zauważymy, że ryby dobrały się w parę (przypadkowe łącznie samca z samicą, praktycznie nigdy nie kończy się sukcesem) umieszczamy ją w akwarium tarliskowym. Ryby te należą do gębaczy (samiec inkubuje ikrę w pysku). Ikra zostaje wyciśnięta z samicy za pomocą silnych uścisków – samiec owija się wokół jej ciała. Proces ten może być długotrwały. Po wyciśnięciu ikry jest ona inkubowana w pysku samca przez dość długi czas (około 30 dni). Samiec, który w tym czasie jest narażony na stres, wynikający z wielu czynników, połyka ikrę – zdarza się to bardzo często.  Rozmiar narybku, który przetrwał jest duży – nawet powyżej 5mm. Młode są gotowe do przyjmowania pokarmu natychmiast po uwolnieniu. Można im podawać solowiec – najlepiej z własnej hodowli.