Betta hendra
Nazwa tych ryb wywodzi się od nazwiska Tommy’ego Hendry, który odkrył je jako pierwszy. Gatunek zamieszkuje biotop czarnych wód i takie środowisko należy próbować mu odtworzyć. W tym celu potrzebny jest zbiornik 45l (dla haremu odpowiednio większy – minimum 60l) oraz piaszczyste podłoże. Piach trzeba wzbogacić o torf kwaśny. Przez torf można również filtrować wodę, która powinna obfitować w związki humusowe. Potrzebne garbniki wytworzą między innymi szyszki olchy (1 szyszka na 15l), a także liście dębu, buku, czy katepangu. Akwarium musi obfitować w mnóstwo kryjówek, wśród których będą mogły ukryć się słabsze osobniki. Funkcję tę spełnią korzenie (najlepiej dębowe). Podczas aranżacji zbiornika nie wolno zapomnieć o zastosowaniu roślinności pływającej – Pistii, czy Salvinii, która przysłoni zbędne światło i stworzy dodatkowe poczucie bezpieczeństwa.
POCHODZENIE:
Gatunek ten pochodzi z indonezyjskiego Borneo. Można go spotkać w czarnych wodach Narodowego Parku Sabangau.
WIELKOŚĆ:
5 cm
DYMORFIZM:
Różnice między samcem, a samicą są wyraźne. Samiec, zazwyczaj jest nieco większy i ma inne ubarwienie. Jego barwą dominującą jest ciemny granat, ale zdarzają się osobniki z opalizującymi, seledynowymi łuskami. Charakterystyczne są dwie, czerwone pręgi na skrzelach. Samica ma barwę szaro – brązową. Pręgi u niej, czasem są ledwie widoczne.
ZACHOWANIE:
Temperament tych ryb nasuwa dwa skojarzenia – nie należy ich hodować w akwarium towarzyskim, gdyż inne ryby z powodzeniem mogą je zastraszyć, a z drugiej strony, (gdy chcemy hodować harem), trzeba im za pewnić duży zbiornik (minimum 60l) ze względu na agresywne zachowanie.
TEMPERATURA:
25-28°C
WODA:
Najlepiej bardzo miękka (do 5°dGH) i kwaśna – zakwaszona przez kwaśny torf. pH powinno być niskie – oscylować wokół 5,0. Ponad to należy ją wzbogacić w związki humusowe i dbać o regularne podmiany.
POKARM:
Drapieżniki te chętnie przyjmują pokarm żywy. Można im podawać larwy owadów, np. komara, czy też muszki owocówki. W ich diecie nie powinno zabraknąć artemii, wodzienia, czy dafni. Warto pamiętać, iż często podawana larwa ochotki nie jest wskazana, ponieważ otłuszcza narządy wewnętrzne i powoduje u ryb zbędną agresję. Próby przyzwyczajania do pokarmów suchych, mogą okazać się bezskuteczne.
ROZMNAŻANIE:
Dobraną parę należy umieścić w akwarium tarliskowym i podnieść temperaturę o 3, 3 stopnie. Gatunek ten buduje pieniste gniazdo – zajmuje się tym samiec. Najważniejszą kwestią jest zapewnienie dużej ilości roślin pływających (Pistia, Salvinia), by ryba mogła wokół liści umiejscowić pianę. Przed tarłem barwa samicy blednie, a na jej ciele pojawiają się pionowe pręgi. Samiec w tym czasie jest bardzo agresywny, dlatego akwarium tarliskowe powinno zawierać dużo kryjówek. Tarło jest zjawiskiem niezwykłym i bardzo spektakularnym. Ikra zostaje wyciśnięta za pomocą silnych uścisków (samiec owija się wokół ciała samicy). Proces ten jest dość długotrwały, jednakże często staje się źródłem interesujących obserwacji. Po wyciśnięciu ikry jest ona stopniowo umieszczana w gnieździe, co również zawiera zwykle sporo czasu. W upływie trzech dni powinny wykluć się młode, które początkowo żywią się pierwotniakami, występującymi na roślinach z akwarium tarliskowego. Następnie narybek należy karmić solowcem (najlepiej z własnej hodowli).
