Betta burdigala

Nazwa gatunku pochodzi od francuskiego miasta Bordeaux, słynącego z produkcji znakomitego czerwonego wina. Trzeba przyznać, iż ubarwienie Betta burdigala przywodzi na myśl kolor doskonałego trunku.
Decydując się na hodowlę tych ryb należy mieć świadomość, iż gatunek ten został wpisany do Czerwonej Księgi Gatunków Zagrożonych. Należy mu zatem zapewnić warunki jak najbardziej zbliżone do naturalnych. W tym celu dla haremu przygotowujemy zbiornik o minimalnej pojemności 54l i stosujemy piaszczyste podłoże z domieszką torfu kwaśnego. Wodę wzbogacamy związkami humusowymi, znajdującymi się między innymi w liściach katepangu, dębu, czy buku. Ponad to stosujemy wywar z szyszek olchy, który zabarwia wodę na herbaciany kolor. Akwarium dekorujemy korzeniami oraz łupinami orzecha kokosowego, które stanowią kryjówki przed dominującymi osobnikami. Należy pamiętać o roślinności pływającej (Pistia rozetkowa, Salvinia), która przysłoni sztuczne, zbyt jaskrawe światło i ułatwi budowę gniazda.

POCHODZENIE:
Gatunek ten można spotkać w Indonezji. Obok południowo – wschodniego wybrzeża Sumatry znajduje się wyspa Bangka, gdzie ryby te występują endemicznie.

WIELKOŚĆ:
Do 4 cm

DYMORFIZM:
U samców kolorystyka jest intensywniejsza – odcień czerwonego wina mocniejszy niż u samic. Ponad to samce są nieco większe, a ich płetwy bardziej zaostrzone.

ZACHOWANIE:
Ryby te są płochliwe i bardzo delikatne, łatwo ulegają stresom. Nie powinno się ich łączyć z innymi gatunkami, dlatego należy dla nich przygotować osobny zbiornik. Jeżeli decydujemy się na większą liczbę osobników trzeba pamiętać o haremie. Na jednego samca muszą przypadać co najmniej dwie samice.  Biorąc pod uwagę temperament ryb, który uwypukla się w grupie, należy liczyć się z uszkodzeniami ciała, do których dochodzi najczęściej w okresie tarła.

TEMPERATURA:
24 – 30°C

WODA:
Powinna być bardzo miękka (do 5°dGH). W naturze gatunek ten żyje w biotopie czarnych wód, zatem należy mu zapewnić niskie pH (3,0 – 4,0). Ponad to woda musi obfitować w związki humusowe oraz mieć odczyn kwaśny. Należy zatem filtrować wodę przez torf kwaśny.

POKARM:
Dieta powinna być bardzo urozmaicona, obfitować w pokarmy żywe. Można podawać larwy owadów np. larwy komara, wodzień, dafnię, artemię, czy muszki owocowe. Próby przyzwyczajenie ryb do pokarmów suchych mogą okazać się bezskuteczne.

ROZMNAŻANIE:
Dla dobranej pary przygotowujemy akwarium tarliskowe, obfite w kryjówki dla samicy oraz rośliny pływające, które ułatwią budowę pienistego gniazda. Gdy samica będzie gotowa do tarła na jej ciele pojawią się pionowe pręgi. Samiec może wykazywać agresję wobec partnerki, dlatego wspomniane kryjówki są tak istotne. Za pomocą silnych uścisków samiec wyciska z samicy ikrę, która zostaje umieszczona w gnieździe za pomocą pyska. Proces ten jest dość długotrwały, stanowi jednak źródło niezwykłych obserwacji.  Narybek może wykluwać się z jaj przez około 48 godzin, po czym zostaje w gnieździe przez 3 – 4 dni. Gdy narybek zacznie swobodnie pływać należy przystąpić do stopniowego podawania pokarmu, np. solowca (najlepiej z własnej hodowli).