Lepidiolamprologus boulengeri
Jako że Lepidiolamprologus boulengeri jest małych rozmiarów, nie wymaga też akwarium o znacznym litrażu. Dla pary ryb wystarcza akwarium o pojemności 30 litrów. Podłoże musi być z drobnego piasku, który będzie chętnie przekopywany przez ryby. Na dnie koniecznie musimy zapewnić rybom leżące muszle ślimaków – najlepiej podobne kształtem do muszli ślimaka winniczka. W przypadku kiedy chcemy trzymać stado ryb, musimy zapewnić im tez odpowiednio większy zbiornik. Dekoracje z naturalnych kamieni i oczywiście muszli ślimaków.
Lepidiolamprologus boulengerimożna odróżnić od podobnych L. hecqui i Lamprologus kungweensis głównie po pomarańczowej obwódce na płetwach grzbietowych i odbytowych, chociaż jego wzór dla dorosłych różni się nieco od innych gatunków. W przeciwieństwie do wielu innych mieszkańców muszli, pojawi się w małych jaskiniach, jeśli nie będą dostępne żadne muszle.
POCHODZENIE:
Afryka – Endemiczny dla jeziora Tanganika. Lepidiolamprologus boulengeri występuje wzdłuż linii brzegowej Tanzanii na północy jeziora. Występuje na obszarach z rozproszonymi skałami i obszarami otwartego piasku wokół linii brzegowej, na obszarach, w których podłoże jest wyściełane pustymi muszlami ślimaków.
WIELKOŚĆ:
Samce do 6,5 cm, samice do 5 cm
DYMORFIZM:
Różnice między samcem, a samicą nie są znaczne. Samce najczęściej szybciej rosną, ale nie zawsze jest to regułą. Rozróżnienie płci jest najprostsze kiedy ryby dobiorą się w pary. Samiec jest większy od samicy.
ZACHOWANIE:
Gatunek Lepidiolamprologus boulengeri jest terytorialny, który energicznie będzie bronił swojej muszli ślimaka i niewielkiego terytorium wokół niej. Można go łączyć z innymi gatunkami zamieszkującymi inne obszary akwarium. Dobrym wyborem dla współtowarzyszy są małe gatunki, takie jak Neolamprologus brichardi lub mniejsze gatunki Julidochromis i gatunki na wodach otwartych, takie jak Cyprichromis. Jeśli hoduje się kilka ryb, utworzy kolonię.
TEMPERATURA:
24-27°C
WODA:
Preferowana twarda i zasadowa – jak dla innych gatunków z jeziora Tanganika. pH 8-9, twardość 8-25°H
POKARM:
Dieta Lepidiolamprologus boulengeri powinna być bardzo urozmaicona. Najchętniej przyjmują larwy komarów, skorupiaki. Przyjmuje również pokarmy sztuczne, ale trzeba pamiętać że wymagana jest dieta bogata w białko.
ROZMNAŻANIE:
Tarło Lepidiolamprologus boulengeri odbywa się w muszlach ślimaków, które stanowią naturalną kryjówkę dla ryb. Samiec wykopie zagłębienie pośrodku swojego terytorium, w którym zostanie umieszczonych kilka muszli. Następnie spróbuje przyciągnąć uwagę samic, pokazując im, a jeśli mu się powiedzie, samica wybierze jedną z muszli i zacznie ją grzebać, aż będzie widoczne tylko wejście. Na terytorium jednego samca mieszka zwykle kilka samic i będzie on rozmnażał się razem z nimi wszystkimi. Podczas tarła samica składa jaja w skorupce. Kiedy skończy, zaczyna wycofywać się ze skorupy, w którym to momencie samiec uwalnia nasienie, które jest albo “zassane” do skorupy przez wychodzącą samicę, albo wachlowane przez samca płetwami, zapładniając w ten sposób jaja.
Po zapłodnieniu para staje się bardzo agresywna w stosunku do innych ryb, które wpływają na terytorium samca, przy czym samica pilnuje obszaru wokół muszli, a samiec patroluje całe terytorium. Jaja w ilości do 60 sztuk wykluwają się w ciągu około 3 dni. Narybek jest dostatecznie duży, aby po rozpoczęciu swobodnego pływania przyjmować larwy solowca lub nicienie mikro. na tym etapie lepiej jest przenieść narybek do oddzielnego zbiornika hodowlanego, aby zapewnić najlepszą przeżywalność. Chociaż rodzice zwykle ich nie krzywdzą, inne ryby w kolonii mogą je jeść. Narybek ma również tendencję do opuszczania ochrony rodziców szybciej niż większość innych muszlowców.
SYNONIMY:
Julidochromis boulengeri Steindachner, 1909
Lamprologus boulengeri (Steindachner, 1909)
Neolamprologus boulengeri (Steindachner, 1909)
Lamprologus kiritvaithai Meyer, Foerster & Dieckhoff, 1986
Neolamprologus kiritvaithai (Meyer, Foerster & Dieckhoff, 1986)
