Retroculus lapidifer

Retroculus lapidifer wymaga zbiornika o długości najmniej 200 cm. Najważniejszym elementem wystroju jest miękkie, piaszczyste podłoże, dzięki któremu ryby mogą się naturalnie żerować. Gruboziarniste materiały, takie jak żwir lub małe kamyczki, mogą utrudniać karmienie, uszkadzać włókna skrzelowe, a nawet zostać połknięte, co może spowodować wewnętrzne uszkodzenie lub zator.

POCHODZENIE:
Zamieszkuje rzeki wpadające do Oceanu Atlantyckiego w północno-wschodniej części kraju, na południe od Amazonii. Większość zapisów dotyczy systemu rio Tocantins, jego głównego dopływu rio Araguaia oraz dopływów w obu tych dorzeczach, w tym rios das Mortes, do Coco, Itacaiúnas, Paraupebas, Maranhão i Santa Teresa. Występuje również w rio Capim w wododziale Rio Guamá i rio Gurupi, mniejszym zlewisku przybrzeżnym.

WIELKOŚĆ:
15-20 cm 

ZACHOWANIE:
Spokojna i majestatyczna ryba. Retroculus lapidifer jest stadny i zwykle występuje w luźnych skupiskach, chyba że rozmnażają się, a szczególnie młode osobniki wykazują silny instynkt grupowania. Minimalną obsadą powinna być grupa 5-8 osobników, które utworzą zauważalną hierarchię w akwarium. Trzymane w mniejszych ilościach, słabsze osobniki mogą być napastowane ze strony dominujących osobników.

DYMORFIZM:
Dorosłe samce j są zauważalnie smuklejsze niż samice, co jest najbardziej widoczne w obszarze między płetwami brzusznymi i odbytowymi, które są praktycznie proste u samców, zaokrąglone u samic. Ponadto płetwy brzuszne są powiększone u dojrzałych samców i wydają się być używane w pokazach terytorialnych, podczas których są używane do podtrzymywania ryb, dzięki czemu wydają się większe niż ich rywale. Młode osobniki nie wykazują zewnętrznego dymorfizmu płciowego.

TEMPERATURA:
24-32°C

WODA:
pH 6.0-8.0 ; woda bardzo miękka do średnio twardej. Ważne by była dobrze filtrowana. Jakość wody ma ogromne znaczenie, ponieważ te pielęgnice są wyjątkowo podatne na pogorszenie jakości wody i wahania parametrów chemicznych, dlatego nigdy nie powinny być wprowadzane do akwarium niedojrzałego biologicznie. Retroculus lapidifer wymaga również miękkich, kwaśnych warunków iw większości przypadków nie będzie się dobrze rozwijać w nieuzdatnionej wodzie wodociągowej.

POKARM:
Retroculus lapidifer są z natury bentofagami, wykorzystując metodę karmienia, w której kęsy substratu są pobierane i przesiewane na produkty jadalne, a pozostały materiał jest wyrzucany przez otwory skrzelowe i usta. Z tego powodu są one powszechnie nazywane „uziemiaczami”, a zapewnienie odpowiedniego podłoża ma zasadnicze znaczenie dla ich długoterminowego dobrego samopoczucia. Zawartość żołądka dzikich okazów składa się głównie z małych bezkręgowców wodnych i lądowych, w tym dafni, małżoraczków i larw owadów (zwłaszcza ochotkowatych), a także materiału roślinnego (nasion), organicznych szczątków i osadów. Wydaje się, że nawet duże egzemplarze nie są w stanie prawidłowo spożywać większych pokarmów, co oznacza, że ​​dieta powinna zawierać różnorodne wysokiej jakości gotowe pokarmy, a także małe żywe lub mrożone ochotki, tubifex, artemię, larwy komarów itp. Przynajmniej część suszonych produkty powinny zawierać dużą ilość substancji roślinnych, takich jak spirulina lub podobne. Ryby najlepiej jest karmić kilka razy w ciągu dnia, małymi porcjami, aniżeli podawać im jeden, większy posiłek. Taki sposób karmienia zapewni rybom dobra kondycję i odpowiedni wzrost.

ROZMNAŻANIE:
Ponieważ dokładne określenie płci jest bardzo trudne, być może najlepiej jest rozpocząć od grupy młodych ryb i pozwolić parom na naturalne dobranie się, przy czym wymagany jest również pewien stopień cierpliwości, ponieważ może to zająć co najmniej rok, często dwa lub więcej, zanim staną się dojrzałe.

Dobrane pary pracują razem, aby wykopać jeden lub więcej dużych dołków w podłożu. Tarło zwykle występuje w jednym z nich, przy czym samica wytłacza partie jaj, zanim samiec wprowadzi się do ich zapłodnienia. Ten proces powtarza się wiele razy, aż zostanie zdeponowanych 200 lub więcej. Jaja są wyjątkowo kleiste i szybko pokrywają się ziarnami piasku. Po zakończeniu tarła są pokryte warstwą małych kamyków, małych kawałków drewna lub innych szczątków z dna. Alternatywnie można je umieścić w stosie takiego materiału zbudowanego przed tarłem. To „gniazdo” jest zwykle regularnie przenoszone w inne miejsca podczas inkubacji, przy czym dorosła para albo korzysta z oryginalnych dołów, albo wykopuje nowe.

Po 3-4 dniach jaja zaczynają się wykluwać. Narybek pozostaje w gnieździe lub w jego pobliżu, ale nie jest zakopany, dopóki jego woreczki żółtkowe nie zostaną całkowicie wchłonięte. Kiedy zaczyna swobodnie pływać należy go zacząć karmić larwami solowca, nicieniami mikro.

SYNONIMY:
Chromys lapidifera Castelnau, 1855
Acara lapidifera (Castelnau, 1855)
Geophagus lapidifera (Castelnau, 1855)
Retroculus lapidifera (Castelnau, 1855)
Satanoperca lapidifera (Castelnau, 1855)
Retroculus boulengeri Eigenmann & Bray, 1894